Noir Flohay

Jalhay

Voor degenen die het hart van het natuurreservaat Hautes Fagnes Domanial willen ontdekken zonder een reis te ondernemen die te avontuurlijk of te lang is, is hier een geweldige klassieker die je zal verbazen, in een landschap dat uniek is in de wereld !

Een klein minpuntje voor wie hondjes heeft. Ze zijn verboden in dit gebied, zelfs aangelijnd. Arme mensen zouden sowieso niet van roosters houden, omdat ze gemakkelijk natte voeten kunnen krijgen en zich kunnen bezeren.

Om niet een eenvoudige rondreis te maken van Baraque Michel naar Noir Flohay, dit desolaat dennenbos te midden van veenmoerassen, beschrijft de wandeling zo goed mogelijk kleine interne lussen omdat de toegangen, vanwege de noodzaak om dit uitzonderlijke natuur , een beetje beperkt. Op deze manier geeft het een goed overzicht van dit idyllische lokale tafereel, zonder af te dalen naar de rest van de loop van de Helle, die bijna 20 km lager richting Eupen gaat of naar Monschau, dat aan de oostelijke overzijde van het reservaat ligt. .

Voor degenen die graag over caillebottis wandelen, het is het rijkste deel van de fagnarde op deze houten paden die uitkijken over de vele veenmoerassen, beken en andere pingo’s.

Inderdaad, nadat het Signal de Botrange zijn hoogtepunt bereikt op 694 m, vinden we de Weisser Stein (Pierre Blanche) waarvan de toponymische omvang zich uitstrekt over de Belgisch-Duitse grens. Aan de Belgische kant, in de gemeente Büllingen, raakt het de Signal de Botrange met zijn 693,05 m hoogte.

Hoewel 674 m van de hoogtemeter, staat de Baraque Michel echter niet precies op de top van de heuvel, maar altijd op de helling. De eigenlijke top bevindt zich iets verder naar het zuidoosten, bijna in Mont Rigi. Dit culmineert op 681 m.

" Waaouuh wat een landschap, het voelt als ... in een ver land ! "

Sommige toponymie-experts hebben beweerd dat de naam afkomstig kan zijn van het woord "Brack" dat woestenij betekent.
Maar volgens het proefschrift van Jean-Marie Klinkenberg, een Belgische taalkundige en semioticus (specialist in de studie van tekens) die in 2010 emeritus hoogleraar werd aan de Universiteit van Luik, is er geen historisch bewijs voor deze vorm; de oorsprong is simpelweg de fundering van een huis door de zogenaamde Michel Schmitz in 1813.

Volgens de legende heeft de oprichter van de herberg Michel-Henri Schmitz deze constructie uitgevoerd na een avontuur in de venen waar hij verdwaald was. Hij zou ternauwernood aan uitputting zijn ontsnapt en uit dankbaarheid voor zijn verhoord gebed om de weg terug te vinden, zou hij een toevluchtsoord en een oriëntatiepunt hebben gebouwd voor reizigers die verdwaald waren in het enorme desolate moeras. Deze versie is echter niet bestand tegen historische kritiek. Professor Klinkenberg heeft inderdaad een scenario ontdekt dat er bijna een exacte replica van is in Histoire et legendes ardennaises, een verhaal van Marcellin La Garde, geschreven in 1866 maar hier gekoppeld aan de Val de Salm.

De veengebieden van de Hoge Venen zijn gedefinieerd vanuit het oogpunt van hun toegankelijkheid in vier verschillende zones: zone A is vrij toegankelijk, zone B is alleen toegankelijk via gemarkeerde paden, zone C niet alleen toegankelijk met een natuurgids en zone D is volledig verboden.

Een ander belangrijk element bepaalt de toegankelijkheid: de rode vlaggen die worden gehesen tijdens zeer droge periodes. Vanwege het hoge risico op brand is betreden in elk type gebied ten strengste verboden.

Op deze hoge stele in bronzen bas-reliëf staat Albert Bonjean (1858-1939), advocaat en schrijver uit Verviers, zeer bekende fagnard-cantor.

Deze kolom van 4,50 m die in 1566 door de familie Hauptmann-Panhaus werd opgericht, is bekroond met een dennenappel en een klein kruis.

Dit eikenhouten kruis draagt ​​een gesneden houten Christus. Het vervangt sinds november 1950 een kruis uit 1566 dat was geplaatst ter aanduiding van territoriale grenzen (Franchimont en Stavelot).

Deze stenen obelisk die de oude grens tussen Pruisen en België markeert, bevindt zich tussen Baraque Michel en Fontaine Périgny, vlakbij het Kruis van de Prior. Gedegradeerd, het is omlijst met metaal om het te versterken.

Dit geïsoleerde cluster van bomen midden in de veenmoerassen van het staatsreservaat wordt gevormd door wilgen. Ze dienden als een herkenningspunt in het midden van de uitgestrekte hoogvlakte van het Haut-Plateau.

Deze markeringen markeren de oude grens tussen België en Pruisen waartoe besloten werd in het Verdrag van Grenzen ondertekend op 26 mei 1816 in Aix-la-Chapelle.

Dit dennenbos met gekwelde bomen werd geplant in 1852. Het wordt in het Waals ook wel "de crolés sapés" genoemd, dat wil zeggen de krullende sparren. Ze werd zwaar getroffen door de brand van 2011, maar het was niet de enige die ze leed.

Een van de bronnen van de Helle.
Het bleef anoniem tot de 19e eeuw.
Zijn naam komt van de graaf de Périgny, sub-prefect van Malmedy.

Van 1815 tot 1919 diende het als grensmarkering tussen Nederland en Pruisen.

Deze stenen obelisk met een piramidevormige top die ooit de grens markeerde tussen België en Pruisen na het Verdrag van Grenzen van 1816, staat vlakbij de Fontaine Périgny.

Deze herberg werd in 1813 opgericht door de Duitse kleermaker Michel-Henri Schmitz. Het diende als herkenningspunt in het midden van de uitgestrekte omliggende veengebieden waar reizigers vaak verdwaalden.